وبلاگ

در فصل دوّم نتایج پژوهش­­های مختلفی درباره تمرین تناوبی شدید، کورتیزول و تستوسترون بحث شد. در فصل قبل نیز یافته­­های پژوهش حاضر گزارش شد. در این فصل نیز ابتدا خلاص­های از نتایج این پژوهش گزارش می­ شود و سپس این نتایج با یافته­­های سایر مطالعات به بحث گذاشته می­ شود و در پایان پیشنهاد­هایی برای مطالعات آتی ارائه می­ شود.

برای دانلود متن کامل پایان نامه به سایت ۴۰y.ir مراجعه نمایید.

۲٫۵٫ خلاصه تحقیق

در دهه­ اخیر پژوهش­گران علوم ورزشی با بهره گرفتن از ترکیب تمرینات سرعتی و تمرینات تناوبی یک شیوه جدیدی از تمرینات را با نام تمرین تناوبی شدید ابداع کردند که هر دو سیستم هوازی و بی­هوازی را بهبود می­بخشد. با توجه به این که این شیوه تمرینی اخیراً ابداع شده است و همچنین نتایج اندک و ضد و نقیض تأثیر تمرین تناوبی شدید بر فعالیت کورتیزول و تستوسترون محقق را برآن داشت که به مقایسه دو برنامه تمرین تناوبی شدید بر کورتیزول و تستوسترون بزاقی مردان جوان فعال بپردازد.

بدین منظور ۳۰ نفر مرد جوان سالم داوطلب از دانشگاه افسری امام حسین (ع)، برای شرکت در تحقیق انتخاب شدند که پس از تشریح اهداف تحقیق و چگونگی مراحل انجام آن از بین افراد داوطلب برای شرکت در تحقیق حاضر به سه گروه دسته بندی شدند. گروه ۱ (تمرین تناوبی شدید با وهله کوتاه =۱۰ نفر)، گروه ۲ (تمرین تناوبی شدید با وهله طولانی =۱۰ نفر) و گروه ۳ (تمرین سنتی= ۱۰). سپس در قبل و بعد از اولین و آخرین جلسه تمرینی از تمامی آزمودنی­­های سه گروه نمونه گیری بزاقی به عمل آمد. هر دو گروه تمرین تناوبی شدید سه جلسه در هفته و در روز­های زوج به مدت ۴ هفته، برنامه­­های تمرینی خود را اجرا کردند. برای بیان تفاوت بین نتایج آزمون­­های پیش­آزمون- پس­آزمون درون­گروهی از آزمون t- همبسته و هم­چنین به­منظور مقایسه تغییرات متغیر­های مورد مطالعه بین گروه­­های تحقیق از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد. در تمامی بررسی­­ها اختلاف معنی­داری در سطح ۰۵/۰≥p تعیین شد.

یافته­­های پژوهش حاضر حاکی از آن بود که:

۱) نتایج آمار استنباطی نشان داد که چهار هفته تمرین تناوبی با وهله کوتاه و تناوبی با وهله طولانی موجب افزایش معنی دار سطوح حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه تجربی شد، در مقابل، تغییرات آن در گروه کنترل معنی دار نبود. همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه سطوح حداکثر اکسیژن مصرفی گروه­­های مختلف پژوهش در مرحله پیش ازمون و پس آزمون بیانگر عدم اختلاف معنی دار بین سطوح حداکثر اکسیژن مصرفی گروه­­ها در مرحله پیش و پس آزمون می­باشند.

۲) نتایج آمار استنباطی نشان داد که چهار هفته تمرین تناوبی با وهله طولانی موجب افزایش معنی دار سطوح توان بی هوازی در گروه تجربی شد، در مقابل، تغییرات آن در گروه کنترل و تمرین تناوبی با وهله کوتاه معنی دار نبود. همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه سطوح توان بی هوازی گروه­­های مختلف پژوهش در مرحله پیش ازمون و پس آزمون بیانگر عدم اختلاف معنی دار بین سطوح حداکثر اکسیژن مصرفی گروه­­ها در مرحله پیش و پس آزمون می­باشند.

۳) نتایج آمار استنباطی نشان داد که چهار هفته تمرین تناوبی با وهله کوتاه و تناوبی با وهله طولانی موجب کاهش معنی دار سطوح کورتیزول در گروه تجربی شد، در مقابل، تغییرات آن در گروه کنترل معنی دار نبود.

همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه سطوح کورتیزول گروه­­های مختلف پژوهش در مرحله پس آزمون بیانگر اختلاف تفاوت معنی دار بین سطوح کورتیزول گروه­­ها در مرحله پس آزمون می­باشند که نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که پس از ۴ هفته، سطوح کورتیزول گروه­­های تمرین تناوبی با وهله کوتاه، به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل پایین­تر بود. اما تفاوت معنی داری بین سطح کورتیزول در پس آزمون، بین گروه­­های دیگر مشاهده نشد.

۴) نتایج آمار استنباطی نشان داد که چهار هفته تمرین تناوبی با وهله کوتاه و تناوبی با وهله طولانی موجب افزایش معنی دار سطوح تستوسترون در گروه تجربی گردید، همچنین نتایج نشان داد که چهار هفته تمرین سنتی موجب افزایش معنی دار سطوح تستوسترون شد. همچنین نتایج تحلیل واریانس یک طرفه سطوح تستوسترون گروه­­ها در مرحله پیش آزمون، بیانگر وجود داشتن اختلاف تفاوت معنی داری بین سطوح تستوسترون گروه­­های تحقیق در مرحله پیش آزمون بود. از این رو، نتایج آزمون تعقیبی توکی و معنی داری تغییرات بین گروهی سطوح تستوسترون در گروه­­های مختلف پژوهش نشان داد که سطوح تستوسترون گروه­­های تمرین تناوبی با وهله کوتاه، به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل بالاتر بود. اما تفاوت معنی داری بین سطوح تستوسترون در پیش آزمون، بین گروه­­های دیگر مشاهده نشد.

همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه سطح تستوسترون گروه­­های مختلف پژوهش در مرحله پس آزمون بیانگر اختلاف تفاوت معنی دار بین سطوح تستوسترون گروه­­ها در مرحله پس آزمون می­باشند. از این رو، نتایج آزمون تعقیبی توکی و معنی داری تغییرات بین گروهی سطوح تستوسترون در گروه­­های مختلف پژوهش نشان داد که پس از ۴ هفته، سطوح تستوسترون پلاسمایی گروه­­های تمرین تناوبی با وهله کوتاه و تمرین تناوبی با وهله طولانی، به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل بالاتر بود. همچنین سطوح تستوسترون گروه­­های تمرین تناوبی با وهله طولانی به طور معنی داری نسبت به گروه تمرین تناوبی با وهله کوتاه پایین­تر بود.

۵) نتایج آمار استنباطی نشان داد که چهار هفته تمرین تناوبی با وهله کوتاه و تناوبی با وهله طولانی و نیز چهار هفته تمرین سنتی موجب کاهش معنی دار نسبت تستوسترون به کورتیزول در گروه تجربی و سنتی گردید. همچنین نتایج تحلیل واریانس یک طرفه سطوح نسبت تستوسترون به کورتیزول گروه­­ها در مرحله پیش آزمون، بیانگر وجود عدم تفاوت معنی داری بین سطوح نسبت تستوسترون به کورتیزول گروه­­های تحقیق در مرحله پیش آزمون بود.

همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه سطوح نسبت تستوسترون به کورتیزول گروه­­های مختلف پژوهش بیانگر وجود داشتن اختلاف تفاوت معنی دار بین سطوح نسبت تستوسترون به کورتیزول گروه­­ها در مرحله پس آزمون می­باشند. از این رو، نتایج آزمون تعقیبی توکی و معنی داری تغییرات بین گروهی سطوح نسبت تستوسترون به کورتیزول در گروه­­های مختلف پژوهش نشان داد که پس از ۴ هفته، سطوح نسبت تستوسترون به کورتیزول پلاسمایی گروه­­های تمرین تناوبی با وهله کوتاه و تمرین تناوبی با وهله طولانی، به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل پایین­تر بود. همچنین سطوح نسبت تستوسترون به کورتیزول پلاسمایی گروه­­های تمرین تناوبی با وهله طولانی به طور معنی داری نسبت به گروه تمرین تناوبی با وهله کوتاه بالاتر بود.

۳٫۵٫ بحث و بررسی یافته­­های پژوهش

• تغییرات سطوح کورتیزول، تستوسترون و نسبت کورتیزول به تستوسترون بعد از تمرین تناوبی شدید

یافته­­های تحقیق حاضر نشان داد که چهار هفته تمرین تناوبی با وهله کوتاه و تناوبی با وهله طولانی موجب کاهش معنی دار سطوح کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول در گروه تجربی شد. همچنین، چهار هفته تمرین تناوبی با وهله کوتاه و تناوبی با وهله طولانی موجب افزایش معنی دار سطوح تستوسترون در گروه تجربی گردید. بر اساس دانش پژوهش­گران، اطلاعات متناقضی درباره تأثیر تمرین شدید بر سطوح کورتیزول، تستوسترون و نسبت تستوسترون به کورتیزول وجود دارد.

نتایج مطالعه حاضر مطابق با یافته­­های مطالعاتی است، که کاهش کورتیزول (هوف و همکاران، ۲۰۱۳) را در پاسخ به فعالیت بدنی گزارش کرده بودند و همچنین همسو با نتایج تحقیقاتی که افزایش در سطوح تستوسترون و نسبت تستوسترون به کورتیزول را گزارش کردند (واهل و همکاران، ۲۰۱۳، زینر و همکاران، ۲۰۱۴). و­هال و همکاران[۲۳] (۲۰۱۰) به بررسی تاثیر پروتکل­­های تمرینی با شدت­­های مختلف بر سطوح کورتیزول دریافتند که سطح هورمون کورتیزول ده دقیقه بعد از پروتکل تمرینی با شدت زیاد افزایش یافت (واهل و همکاران، ۲۰۱۰). همچنین در تحقیق دیگری این محقق، به بررسی تاثیر سه پروتکل مختلف تمرین استقامتی، بر سطوح هورمون کورتیزول و تستوسترون گزارش کردند که به ترتیب بیشترین افزایش سطح هورمون کورتیزول، رشد، تستوسترون و نسبت تستوسترون به کورتیزول به ترتیب بعد از آزمون ۳۰×۴ ثانیه ای، ۴×۴ دقیق­های و تمرین با شدت زیاد می­باشد (واهل و همکاران، ۲۰۱۳). همچنین لی و همکاران[۲۴] (۲۰۱۲) به بررسی تاثیر یک دوره طولانی تمرین شدید بر سطوح هورمون کورتیزول بزاقی پرداختند و نتایج این تحقیق نشان داد که سطح هورمون کورتیزول بزاقی در گروه والیبالیست جوان نسبت به گروه افراد سالم جوان افزایش بیشتری داشت (لی و همکاران، ۲۰۱۲). در مقابل ­هاق و همکاران[۲۵] (۲۰۱۳) به بررسی تاثیر دو روش مختلف تمرین شدید ۳۰ دقیق­های بر روی دوچرخه بر سطوح هورمون­­های تستوسترون و کورتیزول بزاقی پرداختند و گزارش کردند که سطوح هورمون­­های کورتیزول، تستوسترون و نسبت T/C بزاقی در بعد از تمرین نسبت به قبل از تمرین کاهش معنی داری داشتند (هوف و همکاران، ۲۰۱۳). همچنین زینر و همکاران[۲۶] (۲۰۱۴) به بررسی تأثیر تمرین HIT بر روی دوچرخه بر سطوح هورمون­­های در ۱۳ ورزشکار جوان پرداختند. نتایج نشان داد که سطح هورمون کورتیزول در جلسه اول و آخر افزایش معنی داری یافت، همچنین سطح هورمون تستوسترون در بعد از تمرین نسبت به قبل از تمرین افزایش معنی داری داشت (زینر و همکاران، ۲۰۱۴). تحقیقات نشان داده که، یکی از ویژگی­­های تمرینات HIT، ایجاد فشار­های تکراری به سیستم­­های فیزیولوژیکی است که اکسیداسیون چربی­­ها را افزایش می­ دهند. همچنین تحقیقات نشان داد که اکسایش میتوکندریایی اسید­­های چرب در موش­­ها در پی تمرینات HIT بیشتر از تمرینات استقامتی زیربیشینه است. شواهد نشان می­ دهند  که اگر زمان ریکاوری بین نوبت­­های سرعتی (شدید) کاهش یابد، سهم گلیکولیز نیز برای تأمین انرژی کاهش پیدا می­ کند و در نتیجه متابولیسم هوازی برای جبران این کسر انرژی افزایش پیدا می­ کند. کورتیزول تحت تأثیر شدت و مدت، فعالیت بدنی، یا ارائه محرک روانشناسی قرار می­گیرد (هلهمر و همکاران، ۲۰۰۴). تحقیقات نشان داد که شدت تمرین از عوامل مهم و موثر در ترشح سطوح کورتیزول در بدن می­باشد (هوف و همکاران، ۲۰۱۳)، از این رو، این احتمال وجود دارد که داشتن آمادگی بدنی قبلی آزمودنی­­های تحقیق حاضر یک عامل مؤثر در تغییر معنادار کورتیزول باشد. مطالع­های نشان داد که سطح هورمون کورتیزول بزاقی در ورزشکاران جوان نسبت به گروه افراد سالم جوان که فعالیت بدنی ندارند، افزایش بیشتری دارد، همچنین معتقدند
که ­هایپرتروفی غدد فوق کلیوی در ورزشکاران ممکن است منجر به افزایش پاسخ کورتیزول شود (لی و همکاران، ۲۰۱۲). نتایج تحقیقات نشان می­دهد که زمان انجام تمرین و ریکاوری نیز
منجر به افزایش سطوح هورمون­­های کورتیزول، تستوسترون و نسبتT/C می­گردد
(واهل و همکاران، ۲۰۱۳)، از آنجا که در تحقیق حاضر، افراد از آمادگی قبلی برخوردار بود­هاند و همچنین زمان انجام تمرین (۸-۱۱صبح) بوده و همچنین مدت زمان ریکاوری بین وهله­­های تمرین کم بوده است، این احتمال وجود دارد که از عوامل موثر در کاهش کورتیزول باشند (لی و همکاران، ۲۰۱۲).

یکی دیگر از یافته­­های مهم تحقیق حاضر، افزایش در سطوح تستوسترون بوده است که همسو با نتایج تحقیقات پیشین می­باشد (۳۹، ۳۸). زینر و همکاران (۲۰۱۴)، و­هال و همکاران (۲۰۱۳) افزایش بارز غلظت تستوسترون را بعد از آخرین مرحله از یک برنامه تمرینی HIT گزارش کردند، و این محققین یکی از دلایل افزایش سطوح تستوسترون را کاهش حجم پلاسما دانستند. همچنین نشان داده شد که همزمان با افزایش شدت تمرین و ریکاوری فعال منجر به افزایش سطوح تستوسترون می­گردند (واهل و همکاران، ۲۰۱۳). از آنجاییکه در برنامه تمرین تناوبی شدید با وهله کوتاه و بلند، شدت تمرین زیاد می­باشد، از این رو به نظر می­رسد که خود برنامه تمرینی (تمرین HIT) عاملی موثر در افزایش سطوح تستوسترون می­باشد. در مجموع می توان اینطور اظ­هار کرد که علاوه بر نوع و شکل فعالیت، پاسخ تستوسترون به فعالیت تحت تأثیر شدت، تکرار، فواصل استراحتی، سطح آمادگی افراد و سن قرار می گیرد (۴۲، ۳۸).

نتایج مطالعه حاضر نشان می­دهد که نسبت تستوسترون به کورتیزول تحت تأثیر شدت و نوع فعالیت قرار گرفته و در همه حال کاهش نشان داده است. بر این اساس ممکن است تمرین تناوبی شدید موجب فراخستگی در مردان جوان فعال گردد. مهمترین عامل افزایش نسبت تستوسترون به کورتیزول در تمام جلسات، افزایش بیشتر تستوسترون در مقایسه با کورتیزول بود.

۴٫۵٫ نتیجه ­گیری

در مجموع با توجه به پژوهش حاضر، می­توان اظ­هار نمود که تستوسترون و کورتیزول تحت تأثیر شدت فعالیت قرار می­گیرند. نتایج تحقیق حاضر نشان داد، که تمرین تناوبی شدید منجر به افزایش سطوح تستوسترون، و کاهش کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول می­ شود و جهت روشن شدن مکانیسم اثر تمرین تناوبی با شدت زیاد بر سطوح این هورمون­­ها انجام تحقیقات بیشتر ضرورت دارد.

۵٫۵٫ پیشنهاد­های کاربردی

۱٫ چنین برنامه تمرینی جهت بهبود سیستم ایمنی بدن که از عوامل مهم سلامتی است برای مردان جوان، پیشنهاد می­ شود.

۲٫ چنین برنام­های احتمالاً می ­تواند منجر به افزایش سطوح تستوسترون و کاهش کورتیزول در افرادی با مشخصات شرکت کنندگان تحقیق شود و به آن­ها پیشنهاد می­گردد.

۶٫۵٫ پیشنهاد­هایی برای پژوهش­­های آینده

همان­گونه که گزارش شد این تحقیق به چند یافته مهم دست یافت. با این وجود هنوز هم سؤالات زیادی در خصوص تغییرات سطوح کورتیزول و تستوسترون متعاقب تمرین تناوبی شدید وجود دارد که پاسخ به آن­­ها می ­تواند کمک زیادی برای افراد باشد. از این رو امید است که محققین با در نظر گرفتن پیشنهادات این تحقیق، در تحقیقات آتی خود پرده از اب­هامات موجود در این زمینه بردارند.

۱٫ پژوهش­­های آتی با تعداد نمونه­­های بیشتر مورد بررسی قرار گیرد.

۲٫ سعی شود که در پژوهش­­های آتی کنترل رژیم غذایی صورت گیرد.

منابع

Banfi, G. , Marinelli, M. , Roi, G. S. , Agape, V. (1993). Usefulness of free testosterone/cortisol ratio during a season of elite speed skating athletes. Int J Sports Med, 14 (گیبالا و همکاران، ۲۰۱۲) : ۳۷۳-۳۷۹٫

Baselt RC (2008). Disposition of Toxic Drugs & Chemicals in Man (۸th ed. ). Foster City, Calif: Biomedical Publications. pp. 1501–۱۵۰۴٫

Berk LS, Tan SA, Berk D (2008). “Cortisol and Catecholamine stress hormone decrease is associated with the behavior of perceptual anticipation of mirthful laughter”. The FASEB Journal 22 (پائول و همکاران، ۲۰۰۲) : ۹۴۶٫ ۱۱٫

Danladi I. Musa, Samuel A. Adeniran, A. U. Dikko , et al. The effect of high- intensity interval training program on high – density lipoprotein cholesterol in young men. Journal of Strength and Conditioninig Research. 2009, 23 (الومی و همکاران، ۲۰۰۳) , ۵۸۷- ۵۹۲٫

Dawson B, Fitzsimons M, Green S, Goodman C, Carey M, Cole K. (1998). Changes in performance, muscle metabolites, enzymes and fibre types after short sprint training. Eur J Appl Physiol Occup Physiol; 78 (الومی و همکاران، ۲۰۰۳) : ۱۶۳-۱۶۹٫

Delarue J, Matzinger O, Binnert C, Schneiter P, Chioléro R, Tappy L (2003). “Fish oil prevents the adrenal activation elicited by mental stress in healthy men”. Diabetes Metab. 29 (گونزالز بونو و همکاران، ۱۹۹۹) : ۲۸۹–۹۵٫

Deminice, R. , Gabarra, L. , Rizzi, A. , Baldissera, V. (2007). High intensity interval training series as indices of acidosis tolerance determination in swimming anaerobic performance prediction. Rev Bras Med Esporte, 13 (گونزالز بونو و همکاران، ۱۹۹۹) : ۱۶۴-۱۶۸٫

Elloumi M , Maso F , Michaux O , Robert A , Lac G. (2003). Behavior of saliva cortisol ©. testosterone (T) and the T/C ratio during a rugby match and during the post –competition recovery days Eur J Appl. Physiol: 1-2.

Esfarjani, F. , Laursen, P. B. (2007). Manipulating high intensity interval training: Effects Effects on VO2max, the lactate threshold and 3000m running performance in moderately trained males. J Sci Med Sport, 10: 27-35.

Fernández-Balsells, MM; Murad, MH; Lane, M; Lampropulos, JF; Albuquerque, F; Mullan, RJ; Agrwal, N; Elamin, MB; Gallegos-Orozco, JF; Wang, AT; Erwin, PJ; Bhasin, S; Montori, VM (June 2010). “Clinical review 1: Adverse effects of testosterone therapy in adult men: a systematic review and meta-analysis. “. The Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism 95 (لیونوزیر و همکاران، ۱۹۹۳) : ۲۵۶۰–۷۵٫

Field T, Hernandez-Reif M, Diego M, Schanberg S, Kuhn C (2005). “Cortisol decreases and serotonin and dopamine increase following massage therapy”. Int. J. Neurosci. ۱۱۵ (گیبالا و همکاران، ۲۰۰۶) : ۱۳۹۷–۴۱۳٫ doi: ۱۰٫ ۱۰۸۰/۰۰۲۰۷۴۵۰۵۹۰۹۵۶۴۵۹٫

Gibala MJ, Little JP, Macdonald MJ, Hawley JA. (2012). Physiological adaptations to low-volume, high-intensity interval training in health and disease. J Physiol; 590 (Pt 5) : 1077-1084.

Gibala MJ, McGee SL. (2008). Metabolic adaptations to short-term high-intensity interval training: a little pain for a lot of gain? Exerc Sport Sci Rev; 36 (الومی و همکاران، ۲۰۰۳) : ۵۸-۶۳٫

Gibala, M. J. , Little, J. P. , Essen, M. V. , Wilkin, G. P. , Burgomaster, K. A. , Safdar, A. , Raha, S. , Tarnopolsky, M. A. (2006). Short-term sprint interval versus traditional endurance training: similar initial adaptations in human

Gonzalez-Bono,E. ,Salvador,A. ,SerranoM. A. ,Ricart (1999). Testosterone,cortisol and mood in a sports team competition. Horm Behav. 35: 55-62.

Gregory Dpont, Koffi Akakpo, Sevge Berthoin. The effect of in-season, high intensity interval training in soccer players. Journal of Strength and Conditioning Research, 2004, 34- McGee, S. L,and M. Hargreaves. Exercise and myocyte enhancer factor 2 regulation in human skeletal muscle. Diabetes. 53: 1208-1214, 2004.

Gurd BJ, Perry CGR, Heigenhauser GJF, Spriet LL, Bonen A. (2010). High-intensity interval training increases SIRT1 activity in human skeletal muscle. Appl Physiol Nutr Metab; 35 (گونزالز بونو و همکاران، ۱۹۹۹) : ۳۵۰-۳۵۷٫

Hellhammer J, Fries E, Buss C, Engert V, Tuch A, Rutenberg D, Hellhammer D (2004). “Effects of soy lecithin phosphatidic acid and phosphatidylserine complex (PAS) on the endocrine and psychological responses to mental stress”. Stress ۷ (الومی و همکاران، ۲۰۰۳) : ۱۱۹–۲۶٫

Hough J, Corney R, Kouris A, Gleeson M. Salivary cortisol and testosterone responses to high-intensity cycling before and after an 11-day intensified training period. J Sports Sci. ۲۰۱۳;۳۱ (وروورن و همکاران، ۱۹۹۱) : ۱۶۱۴-۲۳٫

Hug, M. , Mullis, P. E. , Vogt, M. , Ventura, N. , Hoppeler, H. (2003). Training modalities: over-reaching and over-training in athletes, including a study of the role of hormones. Best Pract Clin Endocrinol Metab, 17 (الومی و همکاران، ۲۰۰۳) : ۱۹۱-۲۰۹٫

Jahn A Babraj, Niels BJ Vollard, Cameron Keast, et al. Exteremly short duration high intensity interval training substantially improves insulin action in young healthy males. BMC Endocrine Disorders. 2009, 9: 3, 1- 8.

Kicman AT, Cowan DA (January 2009). “Subject-based profiling for the detection of testosterone administration in sport”. Drug Test Anal 1 (پائول و همکاران، ۲۰۰۲) : ۲۲–۴٫

Li TL, Lin HC, Ko MH, Chang CK, Fang SH. Effects of prolonged intensive training on the resting levels of salivary immunoglobulin A and cortisol in adolescent volleyball players. J Sports Med Phys Fitness. ۲۰۱۲ Oct;52 (داوسون و همکاران، ۱۹۹۸) : ۵۶۹-۷۳٫

Linossier MT, Denis C, Dormois D, Geyssant A, Lacour J. (1993). Ergometric and metabolic adaptation to a 5-s sprint training programme. Eur J Appl Physiol Occup Physiol; 67 (داوسون و همکاران، ۱۹۹۸) : ۴۰۸-۴۱۴٫

Little JP, Safdar A, Wilkin GP, Tarnopolsky MA, Gibala MJ. (2010). A practical model of low‐volume high‐intensity interval training induces mitochondrial biogenesis in human skeletal muscle: potential mechanisms. J Physiol; 588 (لیونوزیر و همکاران، ۱۹۹۳) : ۱۰۱۱-۲۲٫

Markus Hermann, John Wilkinson, Heike Scchorr, et al. Comparison of the influence of volume – oriented training and high- intensity interval training on seum homocysteine and its cofactors in young, healthy swimmers. Clin Chem Lab Med 2003, 41 (اسفرجانی و لارسون، ۲۰۰۷) : ۵۲۵ – ۱۵۳۱٫

Paul B. Laursen and David G. Jenkine. The scientific Basic for High Intensity Interval  Training. Sports Med 2002,32: 53-73.

Paul B. Laursen, Michelle A, Blanchard, and David G,Jenkinse. Acute high intensity interval trainig improves Tven and peak power out put in highly trained males. Can. J. Appl Physiol 2002;27 (گیبالا و مک گی، ۲۰۰۸) : ۳۳۶-۳۴۸٫

Pozo OJ, Deventer K, Van Eenoo P, Rubens R, Delbeke FT (August 2009). “Quantification of testosterone undecanoate in human hair by liquid chromatography-tandem mass spectrometry”. Biomed. Chromatogr. ۲۳ (لیتل و همکاران، ۲۰۱۰) : ۸۷۳–۸۰٫

Rafael Deminice, Lucas Gabarra, Arthure Rizzi. High intensity interval trsining series as indices of acidose tolerance determination in swimming anaerobic performance prediction. Rev Brass Med Sport 2007; 13: 3.

Rob Duffield, Johan Edge, David Bishop. Effects of high intensity interval training on the Vo2 response during severe exercise. JSMS (2006) , 9, 249-255.

Ross,A and M. Leveritte. Long – term metabolic and skeletal muscle adaptations to short – sprint training; implications for sprint training and tapering. Sports Med. 31: 1063- 1082, 2001.

skeletal muscle and exercise performance. J Physiol, 575: 901-911.

Starks MA, Starks SL, Kingsley M, Purpura M, Jäger R (2008). “The effects of phosphatidylserine on endocrine response to moderate intensity exercise”. J Int Soc Sports Nutr 5: 11.

Steptoe A, Gibson EL, Vuononvirta R, Williams ED, Hamer M, Rycroft JA, Erusalimsky JD, Wardle J (2007). “The effects of tea on psychophysiological stress responsivity and post-stress recovery: a randomised double-blind trial“. Psychopharmacology (Berl. ) ۱۹۰ (پائول و همکاران، ۲۰۰۲) : ۸۱–۹٫

Uedo N, Ishikawa H, Morimoto K, Ishihara R, Narahara H, Akedo I, Ioka T, Kaji I, Fukuda S (2004). “Reduction in salivary cortisol level by music therapy during colonoscopic examination”. Hepatogastroenterology 51 (56) : 451–۳٫

Vervoorn, C. , Quist, A. M. , Vermulst, L. J. , Erich, W. B. , de Vries, W. R. , Thijssen, J. H. (1991). The behavior of the plasma free testosterone/cortisol ratio during a season of elite rowing training. Int J Sports Med, 12 (گونزالز بونو و همکاران، ۱۹۹۹) : ۲۵۷-۲۶۳٫

Wahl P, Mathes S, Achtzehn S, Bloch W, Mester J. Active vs. Passive Recovery During High-intensity Training Influences Hormonal Response. Int J Sports Med. ۲۰۱۳ Nov 20.

Wahl P, Mathes S, Köhler K, Achtzehn S, Bloch W, Mester J. Acute metabolic, hormonal, and psychological responses to different endurance training protocols. Horm Metab Res. ۲۰۱۳ Oct;45 (اسفرجانی و لارسون، ۲۰۰۷) : ۸۲۷-۳۳٫

Wahl P, Zinner C, Achtzehn S, Bloch W, Mester J. Effect of high- and low-intensity exercise and metabolic acidosis on levels of GH, IGF-I, IGFBP-3 and cortisol. Growth Horm IGF Res. ۲۰۱۰ Oct;20 (داوسون و همکاران، ۱۹۹۸) : ۳۸۰-۵٫

Widegren, U, X. J. Jang, A. Korok, et al. Divergent effects of exercise on metabolic and mitogenic signaling pathways in human skeletal muscle. FASEB J. 12: 1379 -1389, 1998.

Wilborn CD, Kerksick CM, Campbell BI, Taylor LW, Marcello BM, Rasmussen CJ, Greenwood MC, Almada A, Kreider RB (2004). “Effects of Zinc Magnesium Aspartate (ZMA) Supplementation on Training Adaptations and Markers of Anabolism and Catabolism”. J Int Soc Sports Nutr 1 (الومی و همکاران، ۲۰۰۳) : ۱۲–۲۰٫

Wright, D. C, D. H, Han, P. M, Grcia- roves, et al. Exercise- induced mitochondrial biogenesis begins before the increase in muscle PGC-1 alpha expression. J. Biol. Chem 282: 194 – ۱۹۹, ۲۰۰۷٫

Zinner C, Wahl P, Achtzehn S, Reed JL, Mester J. Acute hormonal responses before and after 2 weeks of HIT in well trained junior triathletes. Int J Sports Med. ۲۰۱۴ Apr;35 (گیبالا و مک گی، ۲۰۰۸) : ۳۱۶-۲۲٫

Abstract

The purpose of this study was compare the effects of two high intensity interval training (HIT) programs on maximal oxygen uptake (VO2max) and on the level of salivary cortisol & testosterone .

۳۰ trainned participants were accidently divided into three groups :

۱٫ Short-term high intensity interval training

۲٫ Long –term high intedity interval training

۳٫ Regular training

the high intensity interval training protocol consisted of three times in week for four weeks.

Fore reviews variable was used t.test and ANOVA.test.

The result indicated that high intensity interval training after four weeks coused decrease level of cortisol and increase level of testosterone and TCR.

Word points:

High intensity interval training – cortisol – testosterone

1. – High Intensity interval Training ↑
2. – Linossier et al. ↑
3. – Gurd et al. ↑
4. – Gibala et al. ↑
5. – Esfarjani & Laursen ↑
6. – Deminice et al. ↑

7. – Adrenocorticotropic hormone

   ↑

 

1. -Maximal oxygen consumption (vo2max) ↑
2. – hydrocortisone ↑
3. Vanfi ↑
4. – Wahl et al. ↑
5. – high-volume-training ↑
6. – peak power output ↑
7. – Li et al. ↑
8. – Hough et al. ↑
9. – Zinner et al. ↑
10. – Seca ↑
11. – Pollare ↑
12. – Diametra ↑
13. – Kolmogorov-Smirnov Test ↑
14. Paired t-test ↑
15. – One-Way Analysis of Variance ↑
16. – Wahl et al. ↑
17. – Li et al. ↑
18. – Hough et al. ↑
19. – Zinner et al. ↑