وبلاگ

+ ۱۵ ج، ۲۳۹۱۱ص.
۳ـ کتاب ها یا جزوه هایی که درباره بخشی از دستور زبان فارسی نوشته شده است:
۱ـ۳ـ آمدنامه یا آمدن نامه: «به آن دسته از کتاب های دستور زبان فارسی اطلاق می شود که به عنوان درس نامه برای دانش آموزان غیرایرانی در هندوستان تألیف شده است و در آنها کلیه مصادر زبان فارسی را صرف می کرده اند و تمام صیغه های آن را در سه زمان ماضی، مضارع و مستقبل بیان می کرده اند. در این کتاب ها نظر به اینکه فصل بندی مصادر بر اساس الفبا بود، از این رو اولین مصدری که صرف می شد «آمدن» بود، از همین رو نام این کتاب ها «آمدن نامه» نهاده شده است.»[۶۵]
گاه آمدنامه ها را با نام «صفوه المصادر» آورده اند. در این جا برخی آمد نامه ها را نام می بریم.
۱٫ آمدنامه. از ناشناس. (در صرف افعال فارسی به ترتیب حروف هجی، ترجمه به اردو نیز دارد).[۶۶]
۲٫ آمدنامه یا صفوه المصادر. محمد مصطفی خان. اواخر قرن سیزدهم هجری (مجموعه مصادر با صیغه های ماضی و حال به صورت جدول ها).[۶۷]
۳٫ آمدنامه. از ؟. (مصادر و کلمات فارسی با ترجمه آنها به پنجابی در زیر هر کلمه).[۶۸]
۴٫آمدن نامه.از؟. سال۱۲۳۰ ه‍ .ق./۱۸۱۵ م.(مصادرفارسی باصیغه های مضارع آنهاومعانی به اردو).[۶۹]
۵٫ آمدن نامه. از ؟. مکتوبه در قرن سیزدهم هجری (مجموعه مصادر و صیغه ها و مشتقات دیگر آن ها).[۷۰]
۲ـ۳ـ دیگر موارد: در این قسمت برخی رساله ها و کتاب هایی را که به مباحث گوناگونی از دستور زبان فارسی به صورت مستقل توجه داشته اند؛ معرفی می کنیم.
۱٫ اضافت. از ناشناس. (درباره اضافه و نسبت).[۷۱]
۲٫ اصول عجیبه. محمد جمال الدین خانصاحب. در ۱۲۷۰ ه‍ .ق. (در صرف افعال فارسی به زبان اردو).[۷۲]
۳٫رساله الف کثرت. (منظوم و در بیان الف کثرت و انواع اضافه).[۷۳]
۴٫ صرف ناشناخته. (در مباحث اثبات فعل ماضی معروف و فعل ماضی مجهول و غیره).[۷۴]
۵٫ افعال نامه. از مهندریج هندی و ارنکل هندی. (دستور فعل های فارسی و برابر آنها در انگلیسی).[۷۵]
۶٫ اضافات: رساله اضافت. از منشی سید مظفر علی خان اسیربن مددعلی (متوفی ۱۲۹۹ه‍ .ق./ ۲ـ۱۸۸۱م).[۷۶]
۷٫ جواهر المصادر. از محمد مهدی. (تجزیه فعل های فارسی).[۷۷]
۸ . رساله یاییه. احمد بن سلیمان ابن کمال پاشا (متوفی ۱۹۴۰ ه‍ .ق.).[۷۸]
۹٫ ناصرالصبیان: مصادر ناصری. از ناصر علی بن حیدر علی غیاثپوری. (فعل های فارسی).[۷۹]
۱۰٫ مصدرالافعال. عبدالفتاح بن عبدالله حسینی گلشن آبادی. بمبئی: [بی نا]، ۱۸۷۰م. ۹۶ص.[۸۰]
۱۱٫ دستور تاریخی فعل. حسن احمدی گیوی. تهران: نشر قطره، ۱۳۸۰، ۲ ج، ۱۹۶۴ ص.
۴ـ بررسی دستوری کتاب های منظوم و منثور دیگر: معمولاً در آغاز کتاب هایی که تصحیح شده است و یا شرح مشکلات دارد، بخشی به نام «بررسی ویژگی های دستوری» برای آن کتاب در نظر گرفته می شود، و گاه کتاب هایی به صورت مستقل، درباره ویژگی دستوری کتاب های کهن نوشته شده است. موارد زیر، از این دسته به شمار می آیند:
۱٫ حل ترکیب محمودنامه. احمد مولوی. (بررسی دستوری منظومه محمود نامه).[۸۱]
۲٫ حل ترکیب بوستان. از ؟. لاهور: [بی نا]، ۱۸۸۱ م، ۲۰۸ م. (بررسی دستوری آن کتاب).[۸۲]
۳٫ تاریخ بیهقی. تصنیف خواجه ابوالفضل محمد بن حسین دبیر بیهقی؛ به کوشش خلیل خطیب رهبر. تهران: سعدی، ۱۳۶۸، ج اول، ص بیست و هشت ـ سی و هفت.
۴٫ هدایه المتعلمین فی الطب. تألیف ابوبکر ربیع بن احمد الاخوینی البخاری. به اهتمام جلال متینی. مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد، ۱۳۷۱، ص پانزده ـ چهل و پنج.