وبلاگ

۳۰-۲۰زیاد

۳-۶ اعتماد نهادی
اعتماد به دولت یکی از اشکال اعتماد اجتماعی است. به تعبیر کلمن اعتماد تسهیل کننده مبادلات در فضای اجتماعی است و هزینه مذاکرات و مبادلات اجتماعی را به حداقل میرساند و برای حل مسائل مربوط به نظم اجتماعی نقش تعیین کننده دارد (کلمن، ۱۳۷۷: ۲۹۷). اعتماد اجتماعی بر انتظارها و تعهدهای اکتسابی و تأیید شده به لحاظ اجتماعی دلالت دارد که افراد نسبت به یکدیگر و نسبت به سازمانها و نهادهای مربوط به زندگی اجتماعیشان نشان میدهند و با روابط متقابل تعمیم یافته قرین است (ازکیا، ۱۳۸۰: ۹). اعتماد در مقوله های مختلف از جمله اعتماد افراد به یکدیگر، اعتماد افراد به دولت، اعتماد افراد به سازمانها واقع میشود. آنچه در مبحث حاضر به آن پرداخته میشود، اعتماد به دولت است که بیشتر مرتبط با مشارکت سیاسی است. برای سنجش متغیر اعتماد به دولت از گویه های زیر استفاده شده است.
– گویه های زیر در مورد مسئولین کشور و به طور کلی پرسیده شده است نظر شما درباره هر کدام چیست؟
– مسئولین کشور دارای صداقت و درستکاری هستند.
– مسئولان بیشتر به پولدارها رسیدگی میکنند.
– مسئولان تجربه و پختگی لازم را برای انجام وظایفی که به آنها محول شده است، دارند
– مسئولین آمادگی پذیرش پیشنهادات جدید را دارند.
– اکثر مسئولین برای مردم قابل اعتماد هستند.
– مسئولین با مردم روراست هستند.
– مردم میتوانند بدون ترس و نگرانی از مسئولان کشور انتقاد نمایند.
– مسئولان به وعده های خود عمل میکنند.
– مسئولان در قبال مردم احساس وظیفه و دلسوزی میکنند.
– مسئولین تخصص و مهارت لازم در کار و پست خود را دارند.
– مسئولین برای حل مشکلات مردم تدبیر و دوراندیشی لازم را دارند.
گویه ها در طیف پنج قسمتی (خیلی کم تا خیلی زیاد) ارزشگذاری شد که بر حسب نوع گویه از ۵ تا ۱ امتیاز به آن اختصاص داده شده است بدین ترتیب دامنه تغییرات اعتماد به دولت از ۱۱ تا ۵۵ می باشد که به سه گروه تقسیم بندی شده است:
جدول شماره (۳ – ۳)دامنه امتیازات متغیر اعتماد به دولت

بر اساس نتایج مطالعه مقدماتی، پایایی گویه های این متغیر محاسبه شد که میزان آلفای کرونباخ برابر ۷۲/۰ شده است که چون از ۷/۰ بیشتر شده است نشان می دهد که هماهنگی درونی گویه های این متغیر در حد مطلوبی است.
۳-۷ احساس بیقدرتی سیاسی
مفهوم بیقدرتی به عنوان یکی از عناصر تشکیل دهنده از خودبیگانگی در تحقیقات سیمن، لوین و دوایت دین مورد استفاده قرار گرفته است. این دسته از نظریات توانایی افراد در وارد شدن به سیاست را موضوع تحلیل خود قرار دادهاند ریشه این نظریات نزد جامعهشناسان کلاسیک مانند مارکس میتوان یافت.
از نظر لوین احساس بیقدرتی سیاسی اعتقاد فرد به این است که عمل او بر تعیین سیر وقایع سیاسی تأثیر ندارد در این حالت فرد به این باور رسیده که جامعه به وسیله گروه کوچکی از افراد قدرتمند اداره میشود که صرفنظر از هر نوع فعالیت یا عمل او همچنان قدرت خود را حفظ میکند و فرد در چنین حالتی کل فرایند سیاسی را توطئهای مخفیانه که هدف آن بهرهبرداری از مردم و بازی کردن با آنها است میداند (محسنی تبریزی، ۱۳۷۵: ۸۹).
به نظر سیمن بیقدرتی نوعی بیگانگی است که در آن فرد احساس میکند در وضعیتهای اجتماعی که در آنها کنش متقابل دارد نمیتواند تأثیر بگذارد و از قدرت کافی برای مهار پیامد رویدادهای سیاسی و اقتصادی برخوردار نیست. برای سنجش میزان بیقدرتی سیاسی از گویه های زیر که به طریق طیف لیکرت تنظیم یافته استفاده شده است.
– با شرکت در انتخابات میتوانیم در تعیین سرنوشت خود موثر واقع شویم.
– به کار سیاست وارد نیستم و نمیتوانم در آن دخالت کنم.
– دستم به جایی بند نیست و حرفم به گوش مسئولین نمیرسد.
– مردم عادی هم میتوانند بر تصمیمات دولت تأثیر بگذارند.
– اداره کشور به دست گروهی صاحب قدرت و ثروت است و کار چندانی از ما ساخته نیست.
– در برخورد با تحولات کشور بیش از پیش احساس ناتوانی میکنم.