وبلاگ

(همان، ۲۴۰)
امین پور در غزلی دیگر نیز دل تنگی ها و واگویه های دل خویش را در انتظار حضرت مهدی (عج) این طور بیان داشته است:
صبح بی تو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد
بی تو حتی مهربانی حالتی از کینه دارد
بی تو می گویند تعطیل است کار عشق بازی
عشق اما کی خبر از شنبه و آدینه دارد
جغد بر ویرانه می خواند به انکار تو اما
خاک این ویرانه ها بویی از آن گنجینه دارد
خواستم از رنجش دوری بگویم، یادم آمد
عشق با آزار خویشاوندی دیرینه دارد …
(همان، ۴۰۹)
آن کس که پای در راه عشق می نهد، نباید از سختی ها و مشکلات آن بهراسد و لذا باید توجه داشت که «عشق با دشوار ورزیدن خوش است» اگر عشق سهل الوصول بود، دیگر از آن لذت سُکرآور چیزی نصیب انسان نمی شد. تنها عشق است که انسان را در رسیدن به کعبه ی آرزوها یاری و کمک می کند و به سرزنش های خار مغیلان وقعی نمی نهد،
در هوای عاشقان پر می کشد با بی قراری
آن کبوتر چاهی زخمی که او در سینه دارد
ناگهان قفل بزرگ تیرگی را می گشاید
آن که در دستش کلید شهر پر آیینه دارد
(همان، ۴۰۹)
طلوع آن آفتاب پنهانی، یک نقطه ی آغاز در درون دلهای منتظران واقعی آن حضرت می باشد:
طلوع می کند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی
دوباره پلک دلم می برد، نشانه ی چیست؟
شنیده ام که می آید کسی به مهمانی
کسی که سبزتر است از هزار بار بهار
کسی، شگفت کسی، آن چنان که می دانی
کسی که نقطه ی آغاز هرچه پرواز است
تویی که در سفر عشق خط پایانی
تویی بهانه ی آن ابرها که می گریند
بیا که صاف شود این هوای بارانی
تو از حوالی اقلیم هرکجا آباد
بیا که می رود این شهر رو به ویرانی
کنار نام تو لنگر گرفت کشتی عشق
بیا که یاد تو آرامشی است طوفانی
(همان، ۳۰۴)
سید حسن حسینی نیز به عنوان یکی از مطرح ترین شاعران دین محور انقلاب، در انتظار «سوار عشق» است تا بیاید و به آشفتگی ها سر و سامان دهد:
کاش این دل مرده را خدا جان می داد
آشفتگی ام را سر و سامان می داد
ای کاش سوار عشق در عرصه ی دل
می آمد و فاتحانه جولان می داد
(حسینی، ۱۳۸۶، ۱۵۴)
۴-۱-۴ ) سیمای امام رضا (ع)
وقتی که یک رویداد و انقلاب حادث شده و نوعی دگرگونی محتوایی و ارزشی در آن ایجاد می شود و دین و مذهب در کانون این واقعه به عنوان یک نماد و ارزش معرفی می گردد، ناخودآگاه وابسته های دین و مذهب نیز مورد توجه قرار می گیرند، هر چند که تا قبل از انقلاب امام رضا (ع) به عنوان یک کانون مذهبی و نخستین حرم اهل بیت در ایران مطرح بوده است و شاعران در بزرگداشت و منقبت آن حضرت و خصایص و ویژگی های او شعرها سروده اند اما آنگاه که انقلاب، کاخ استبداد و خودکامگی را فرو ریخت و بر ویرانه های آن، نظام اسلامی با محوریت دینی را بنا کرد، شاعران با فراغ بال بیشتری توانستند به ستایش و مدح ائمه ی اطهار و مخصوصاً ضامن آهو و آن امام همام بپردازند. حمید سبزواری که خود شاعری انقلابی برخاسته از خطه ی خراسان می باشد به تقلید از خاقانی و سبک او، اشعاری در وصف خراسان سروده و در این حین از امام رضا نیز یاد کرده است:
شارسانی جلوه گاه حکمت و شعر ادب
سرزمینی زادگاه علم و عشق و افتخار
تربت پاکی که همچون جان خود بگرفته است
پیکر پاک امام هشتمین را در کنار
آستانش برتر از هفت آسمان آمد که گشت
بوسه گاه بخردان و سرکشان روزگار …
(سبزواری، ۱۳۸۶، ۱۷۸)
قیصر امین پور نیز در غزلی زیبا، غریبی و غربت امام رضا را به تصویر کشیده است و با حسن تحلیل زیبا بیان داشته است که چون امام رضا (ع) را همه حتی کوچه ها، بیابان ها، شن ها و … می شناسند دیگر او غریب نیست:
چشمه های خراسان تو را می شناسند
موج های پریشان تو را می شناسند